واژه‌های «رفاه» و «تامین» به خصوص با پسوند «اجتماعی»، واژه‌هایی برآمده از تحولات مدرن در جامعه بشری هستند. پس از رنسانس و انقلاب صنعتی، اروپای قرن نوزدهم به بعد، فضای اندیشه بشر وارد پارادایم‌های جدیدی شد. پارادایمی که به جای آسمان بیشتر به زمین نگاه می‌کرد، و با توجه به گسست مناسبات اقتصادی و اجتماعی و مطرح شدن «انسان» به عنوان محور زندگی در کره خاکی و نیز ضرورت توجه به نیازهای او، در کنار رشد در هم تنیدگی زندگی اجتماعی با عنایت به روند فزاینده تمرکز جمعیتی در شهرها، ضرورت توجه بیشتر به رفاه اجتماعی و تامین اجتماعی به چشم می‌خورد. به نظر می‌رسد پیدایش بزرگترین ایدئولوژی منتقد نظام حاکم، یعنی سوسیالیسم علمی نیز در این زمینه نقش به‌سزایی ایفا کرد. البته نباید این نکته را فراموش کرد که مفهوم عام واژه‌های مذکور به شکل‌های مختلف و در جوامع گوناگون مطرح گردیده و در بسیاری از ایدئولوژی‌های انسانی و آسمانی (دینی) از جمله مهم‌ترین اهداف برشمرده شده «سعادت» بشری بوده است و «رفاه» و «تامین» مورد نظر آن‌ها در قالب واژه‌هایی همچون عدل، یاری به نیازمندان و … معنا می‌یابد. گرچه بنا به رویکردهای مختلف و نیز شرایط اجتماعی و سازوکارهای این جهانی، پاسخگویی به بخشی از آن به جهان دیگر احاله شده است.
)